Henk Bunskoek: ‘Met kleine stapjes kom je er, altijd’

Donderdag 21 maart is Henk Bunskoek plotseling overleden. Hij is 71 jaar oud geworden. Jos Willemse leerde Henk kennen via hun beider liefde voor de bijen. Hij blikt terug op het leven van Henk en op hun mooie ontmoetingen.

Henk heeft 45 jaar geleden samen met zijn vrouw Hillie het biodynamisch tuinbouwbedrijf de Zonnehorst opgezet te Punthorst. Twee jaar geleden hebben zij dit prachtige tuinbouwbedrijf met een winkel en een zeer rijke natuur overgedragen aan Guiseppe Secchi. Henk en Hillie kregen drie kinderen en hebben inmiddels drie kleinkinderen.

Henk overleed in Frankrijk aan het begin van een weken durende solo-fietstocht naar het zuiden. Dit was zijn laatste lange fietstocht die hij wilde maken, zo vertelde hij vlak voor vertrek. De laatste dagen had hij genoten van de aanblik van de heldere sterrenhemel.

Ik heb Henk en Hillie leren kennen in 2010 toen ik als imker begon bij Odin. In 2013 heb ik een bijenvolk van de Odin imkerij in de bijenstal geplaatst op de Zonnehorst naast de volken van Henk. Hij was al imker, maar wilde graag meer weten van het biodynamische imkeren. Zo zijn we samen jaren opgetrokken. We hebben vele duizenden voorjaarsbloembollen geplant samen met klanten.
Henk was enorm verbonden met de bijen en het landschap. Hij spande zich in om er voor te zorgen dat er zo veel mogelijk bloeiende planten, struiken en bomen waren zodat de insecten genoeg te eten zouden hebben. Maar ook de slootkanten werden onder handen genomen, poelen werden gegraven. Samen met zijn zoon Martijn, een fervent vogelaar en natuurliefhebber en inmiddels deskundige op het gebied van biodiversiteitsontwikkeling, heeft hij vele plannen uitgewerkt om van de Zonnehorst een waar paradijs te maken. Er zijn tot nu toe bovengronds meer dan 904 soorten dieren en planten waargenomen.

Ik heb vele mooie herinneringen aan mijn bezoeken aan Henk en Hillie en de tuinderij. Henk vroeg me vaak of ik tijd had om samen een rondje te maken over het bedrijf. Het was alsof hij je deelgenoot wilde maken van zijn eigen verwondering over de rijkdom die zich daar onder zijn handen en voor zijn ogen ontwikkelde. Hoe vaak heeft hij mij wel niet op dat mooie, kleine zonnedauw-plantje gewezen, dat spontaan in de waterberging verscheen?
Zo ook hebben we eens samen een wedstrijdje bonen plukken gedaan, omdat ik had gezegd dat ik dat wel eens zou willen doen. Hij had enorm veel plezier, omdat ik hem in de verste verte niet kon bijhouden. Ook ons gesprekje over de coloradokever zal ik niet vergeten. ‘En wat doe je dan met die kevers?’, vroeg ik, nadat ik ze had gezien op de aardappelplanten. ‘Nou gewoon, dit.’ En hij kneep er een fijn tussen zijn enorme duim en wijsvinger, mij aankijkend met een brede grijns op zijn gezicht.

In de omgang met de bijen had hij een wat dubbele natuur. Hij was heel liefdevol, maar ook zeer kordaat. Precies wat je nodig hebt als imker. Ik heb hem weinig kunnen bijbrengen, vermoed ik. Hij zocht zelf naar een steeds natuurlijker manier om de bijen te ondersteunen. Zo vlocht hij een hangkorf en zijn laatste aanwinst: een heel grote boomstam met een bijenvolk erin.

‘Door het nemen van kleine stapjes kom je er, altijd.’ Zo zei hij.

Ik wens Henk een goeie reis aan de andere zijde.